Driftbuien: een survival guide voor vaders

Ze is twee. Ze ligt op de grond. Ze schreeuwt omdat... de banaan brak toen ze hem probeerde te buigen.

Welcome to toddler life.

Wat niemand je vertelt

Driftbuien zijn niet logisch. Ze zijn niet redelijk. Ze gaan niet over bananen, of schoenen, of dat haar sokken "raar voelen". Ze gaan over een brein dat emoties leert verwerken maar de tools nog niet heeft.

Dit weten helpt niet als ze voor de 3e keer die ochtend gilt, maar het is wel waar.

Wat NIET werkt

"Niet huilen"

Spoiler: ze gaat gewoon door met huilen

Redeneren

"Schatje, de banaan was al bijna op" - zinloos. Hun prefrontale cortex is letterlijk nog niet ontwikkeld genoeg voor logica.

Opgeven en alsnog dat koekje geven

Short-term rust. Long-term ramp. Trust me.

Zelf boos worden

Gezien, geprobeerd, spijt van. Je escaleert alleen maar.

Wat WEL werkt (soms)

1. Erken de emotie

"Je bent boos omdat de banaan brak, dat snap ik"

Niet: "Het is maar een banaan"

Wel: "Dat is frustrerend"

2. Blijf kalm (fake it if you must)

Jouw rust = haar anker. Als jij chaos bent, wordt zij dat ook.

Ademhalen. Tellen tot 10. Denk aan je happy place. Whatever works.

3. Fysieke veiligheid

Als ze slaat/gooit → stoppen, niet straffen. "Ik zie dat je boos bent, maar slaan mag niet. Je mag wel in een kussen stompen."

4. Ruimte geven

Soms moet ze gewoon even. Niet alleen laten, maar wel ruimte. Naast haar zitten, beschikbaar zijn, niet pushen.

5. Afleiding (na de piek)

Niet tijdens de meltdown - dat werkt niet. Maar als de piek voorbij is: "Zullen we samen een boekje lezen?"

Mijn go-to strategie

De 3 stappen:

Werkt het altijd? Nee.

Werkt het vaker dan niet? Ja.

Pro-tips

De waarheid

Het wordt beter. Rond 3-4 jaar krijgen ze meer grip op emoties. Meer woorden. Meer begrip.

Tot die tijd: survival mode. Je doet het goed. Ook als het niet zo voelt.

*Tim*